MENU

Ons leven draait om Laura

Deel 1 juni 2017 Deel 2 juni 2018 Na lang nadenken heb ik nu dus besloten om het te vertellen en ik doe het chronologisch, dat is waarschijnlijk duidelijker. Misschien zijn er mensen die denken 'o is dit alles?', kan natuurlijk, maar dat het op ons leven en welzijn een enorme impact heeft is duidelijk en laten we vooral háár leven niet vergeten, dáár gaat het om. Laura is geboren op 12 maart 2016. Met 8 weken kwam zij bij ons, een verschrikkelijk lief, schattig pupje en ja bij een goede fokker vandaan die er alles aan gedaan heeft om zo gezond mogelijke pupjes op de wereld te zetten, laten we daar duidelijk over zijn! We verheugden ons mateloos op het kleine meisje en zij kwam zag en overwon, ook bij de andere honden viel zij goed in het pulletje en zij voelde zich vanaf het eerste moment helemaal thuis bij ons. Zij sliep vanaf dag één de nacht aan mijn kant naast ons bed in een benchje de hele nacht door en is dat ook altijd blijven doen en vanaf dag één sloeg zij geen van de vier maaltijden over. Ik had grootse plannen met haar en wilde graag nog één keer 'vlammen', haar af en toe uitbrengen op een show en hopelijk een keer een nestje Engelse setterpupjes, ik heb immers al mijn spulletjes hiervoor bewaard  . . . De eerste tijd verliep alles voorspoedig, getuige de vele foto's maar vanaf de leeftijd van een maand of 5 begonnen mij kleine dingetjes op te vallen zoals bijvoorbeeld een andere hoofdhouding van haar tijdens het rennen, in vergelijk met mijn andere honden op die leeftijd, soms niet willen opstaan uit de bench in de auto als ik thuis kwam en zo wat meer kleine dingen die afzonderlijk van elkaar misschien als peanuts gezien konden worden. Maar ik telde één en één bij elkaar op.  Ik kreeg de indruk dat zij als het ware op de voorhand liep en toen zij zich op een gegeven moment niet lekker voelde, wat mat en soms een beetje misselijk en wat rode oogjes ben ik al na een paar dagen naar dokter Martine Carrière in Ermelo gereden. Ik wilde een maagfoto laten maken om uit te kunnen sluiten dat zij misschien iets opgegeten had wat niet de bedoeling was, en op de foto was niets bijzonders te zien. Verder zei ik dat ik de maand er op heupfoto's  bij dokter Bob (man van dokter Martine) en gespecialiseerd op dat gebied, wilde laten maken omdat ik zo maar een naar voorgevoel had. Ik heb er die maand tussen laten zitten omdat ik Laura, ook met een onbestemd voorgevoel, in de verzekering ging zetten en je een maand moet wachten voor je er gebruik van kan maken. Helaas voor de maand om was kreeg ik de schrik van mijn leven, ik was alleen thuis (Dick was appels plukken), zij lag op de bank, wilde overeind komen en kon heel moeilijk opstaan en gelijk ging bij mij de alarmbel af . . . Direct eerst de dierenarts en toen Dick gebeld en ik kon gelijk komen en natuurlijk was zij inmiddels wel opgestaan. Na grondig onderzoek zei Bob dat hij haar ernstig verdacht van HD en op dat moment een foto maken kon niet, zij was niet nuchter (narcose), dus een afspraak voor de volgende ochtend om te kijken hoe erg erg zou zijn (zijn woorden). . . Dick had vrij genomen en daar gingen wij, op naar de slachtbank, het zwaard van Damocles hing boven ons hoofd, zo voelde het. De uitslag? Dramatisch, een ander woord is er niet voor. Ik zag de foto op het grote scherm en ik had geen uitleg meer nodig. Dick en ik waren werkelijk totaal verslagen, hoewel het bericht voor mij zeker, eigenlijk geen donderslag bij heldere hemel was. Stiekem was de gedachte al eens in mij opgekomen maar dan snel weer weggedrukt . . . In onze wanhoop vroegen wij ons af of het niet beter was om haar, nu zij toch nog onder narcose was, te laten inslapen. Hier was Bob zéér duidelijk in, 'geen sprake van we hebben nog veel wat wij voor haar kunnen doen en daar gaan we rustig over praten'. Wij werden ook getroost door de andere dierenartsen en assistenten die zo verschrikkelijk met ons mee leefden, kregen koffie en zijn er lang geweest, tot poppetje weer bij kwam. Voor ons het aller- maar dan ook allerbelangrijkste, een fijn en pijnvrij hondenleven voor ons kleine meisje en absoluut geen kasplantjesbestaan! Urenlang hebben wij al met Bob gesproken de afgelopen maanden, onvoorstelbaar wat hebben wij veel aan hem, zijn kennis en manier van uitleg zijn geweldig en hij is inmiddels een landelijke bekendheid tot in de Universiteit van Utrecht, zijn eigen bakermat, aan toe! Dat hoorden wij toen wij met Muisje meededen aan de artrosetesten daar. De voorgestelde therapie hebben wij zeer nauwkeurig gevolgd en dat zal ik nu uitleggen en ook het hoe en waarom van deze behandelwijze. Ten eerste is het zo dat bij pups tot de leeftijd van een maand of 5 het bot ontwikkelt en vanaf die tijd tot een maand of 15, bij honden van ons ras, de spierontwikkeling voornamelijk plaatsvindt. En om de spierontwikkeling ging nu alles draaien. Omdat zij de achterhand was gaan ontlasten, wat normaal gesproken de motor van de hond is, was zij dus inderdaad vanwege pijn in de achterhand, 'op de voorhand gaan lopen' en dat moest veranderen. Ik had dat dus goed gezien. Er werd een pittige pijnstiller ingezet en vanaf toen begonnen wij met 3x per dag een half uur aan de lijn lopen in een fors tempo. Langzamerhand werd de tijd opgevoerd en kwamen wij uit op zo'n 2,5 á 3 uur per dag en dat allemaal aan de lijn, buiten de normale hondenwandelingen met de andere meiden om. Dus geen tijd en energie meer voor ander dingen. Wat de voeding betreft, in ieder geval tot 15 maanden puppybrokken, vanwege de goede voedingsstoffen ivm spiergroei. We hebben ons, en nog, een versuffing gewandeld en daar hadden Dick en ik een prachtig schema voor gemaakt. Weer of geen weer, zeuren over het 'moeten wandelen' was verboden, gewoon gaan met die banaan! Om de maand naar Bob voor een spiermeting en een algeheel onderzoek omdat zij ook pijnstilling kreeg (krijgt) en je moet afwachten hoe zij daar op reageert. Het bezoekje aan Bob was toch telkens weer spannend, is er weer spiergroei? En ja hoor, het is ongekend, vindt hij zelf ook, de spieren groeiden en groeiden en zijn inmiddels optimaal! Met 15 maanden weer röntgenfoto's en dan de toekomst voor haar bepalen, weer een spannend moment. Dat was dus afgelopen maandag 12 juni. Wel even vertellen dat al snel na begin van de therapie zichtbaar was dat zij geen pijn meer had en de therapie en pijnstilling aansloeg zoals bedoeld! Toen ik maandag j.l. dan ook de foto's zag, was ik vanaf een afstandje in eerste instantie blij verrast, prachtig te zien dat de heupkoppen weer totaal op de plaats zitten waar zij horen en stevig ingekapseld door veel spieren zijn maar . . . en ja dat is dus het slechte nieuws, enorm veel artrose, de heupkoppen zijn veranderd in paddenstoelen met uitsteekseltjes . . . Dan kom je voor 3 keuzes te staan, alle drie even moeilijk maar gekozen móet er worden. Weer lang met Bob gesproken, alle voor- en nadelen tegen elkaar opwegen waarbij wij het financiële plaatje niet hebben laten mee wegen. De keuzes zijn. a. afwachten en kijken wanneer het schip strandt b. kunstheupen c. heupkopresectie, dat is het weghalen van de heupkoppen Uiteindelijk hebben we een keuze gemaakt en houden ons aan de voorkeur van Bob. Keuze a valt gelijk af, wij willen niet wachten tot er pijn optreedt, wij willen dat vóór zijn. Engelse setters met hun flegmatieke karakter geven óf niet óf veel te laat pijn aan, dat hebben we al ondervonden. Onze honden mogen absoluut geen pijn hebben. Keuze b is zeer ingrijpend met meer kans op complicaties, ook in de jaren na de ingreep, het is een zwaardere ingreep en langere revalidatieperiode Dus is het keuze c geworden. Het lijkt wel een quiz . . . en was het maar zo simpel. Volgens de dierenarts is de prognose voor haar heel goed om deze operatie optimaal te doorstaan en denkt hij dat zij in het najaar weer goed op weg zal zijn, zonder pijn en zonder pijnstillers. Deze operatie is ook alleen geschikt voor honden tot ongeveer 25 kg en zij is nu 22.5 met een behoorlijke bespiering en zullen wij er alles aan doen om dit zo te houden. Maandag a.s., 19 juni 2017, wordt zij aan één heup geopereerd en ongeveer 6 weken er na, afhankelijk van het genezingsproces, volgt heup 2. En Laura nu dan? Ach een totaal normale vreselijk vrolijke en energieke gelukkige hond die zeer aanhankelijk is en dat komt ook volgens Bob door alle zorg die wij aan haar besteden. Kortom, de verhalen over haar hebben jullie wel gelezen in de krabbel! Niets maar dan ook niets aan haar te merken en dat maakt het momenteel ook zo moeilijk. Dit is dus het verhaal achter Laura wat ik met veel moeite, ook t.o.v. van de fokker, vertel en het is niet zijn keuze maar totaal de mijne dat ik het gewoon niet wilde vertellen, je wordt zo snel veroordeeld. Het was (is!) een moeilijk periode in allerlei opzichten, in de krabbel doen of mijn neus bloedt, ondertussen stik verdrietig zijn en verder gaan alle dagelijkse dingen ook gewoon door.   Wat meer weten over deze operatie? Kijk maar eens op YouTube en zoek op heupkopresectie, daar vind je er een aantal mooie filmpjes over die hoopgevend zijn. Vanaf nu zal ik de ontwikkeling van Laura in de krabbel beschrijven. naar boven