Ook ben ik niet gek geworden of dement, ik ben een zeer rationeel denkend persoon, totaal de nuchterheid zelve, laat mij geen knollen voor citroenen verkopen maar . . . heb ook een andere kant.
Een eigenschap waarschijnlijk ook niet onbekend, emotioneel.
Ik doe hier een bekentenis die zeer persoonlijk is en heb toch de behoefte om het uit te leggen, en alleen te lezen voor mensen die ik zelf uitgekozen heb.
Soms schieten alleen de tranen in mijn ogen bij fijne herinneringen, af en toe stromen de tranen een paar minuten over mijn wangen en regelmatig is het een stortbui.
Nee ik geloof er niet in dat zij vanaf een wolkje naar ons kijkt of dat zij nog 'ergens' is.
Het is voor mij een enorm rouwproces, zo erg nog nooit gehad en doet niets af aan de liefde voor mijn twee andere meisjes en alle honden die bij ons geweest zijn.
Ik zie jullie fronsen.
Voor Dick en mij volkomen normaal en voor de intimi ook, al keken sommigen wel eens een beetje lacherig (kan ik hebben hoor).
Over het algemeen praatte zij niet als er vreemden waren of als het geen hondenmensen waren.
Wij weten zeker dat Emma kon praten, alleen ging dat via mijn stem.
Ik wist precies wat er zich in dat bolletje afspeelde, hóe zij over dingen dacht en wat zij bedoelde met elke houding, blik in haar ogen en gebaren.
Dick en ik denken nog altijd dat wij gewoon communiceerden met elkaar, en ook praatte zij vaak met Dick.
Als ik rustig op mijn stoel zat ging Emma slapen, het liefst in mijn buurt of op schoot, hoofdje richting mij.
Wanneer ik gewoon in huis bezig was ging zij op een strategische plek liggen zodat zij constant haar blik op mij gevestigd kon hebben en ondertussen babbelden wij heel wat af.
Ik vond dat wel eens bezwaarlijk omdat ik het zo belastend voor haar vond mij maar steeds te moeten volgen.
De laatste nacht thuis was zij doodziek, lag bij mij op de bank, keek naar mij op met heel kleine diepliggende oogjes en zij likte zachtjes mijn gezicht.
We hebben elkaar toen bedankt voor de fijne tijd samen.
Ik weet 100% zeker dat zij dit bedoelde.
Emma was mijn alter ego, niets meer en niets minder.
Ik rouw in feite om twee dingen, het verlies van Emma met dat heerlijke karakter, lieve hoofdje, lekkere lijfje, én het verlies van mijn alter ego.
Emma en mijn alter ego hebben na 26 mei ook nooit meer een woord gezegd en daarom is het zo stil in huis en het gemis zo groot.
there was great love